CORRECT LYRICS
Lyrics : TZAMAL-TO OPIO
Όσο πιο πολύ φοβάμαι, ελεγχόμενος θα 'μαι
Ονειρεύομαι τα εύκολα μα όλο με ξυπνάνε
Γεμίσαμε ανάγκες πιο πολύ φυτευτες
Τόσο που δεν ξεχωρίζουμε τις πραγματικές
Ζούμε καλοκουρδισμενοι σαν ρολόγια ακριβά
Σε μια τσιλικη βιτρίνα απτην μέσα μεριά
Αναρωτιουνται οι φίλοι σου
Τους λες είμαι καλά
Σε βλέπουν μέρα μεσημέρι
Έξω από το ΚΕΘΕΑ
Δεν ανακατεύομαι τι κάνεις στην ζωή σου
Σήκωνε το κινητό τουλάχιστον στην αδερφή σου
Μία καλή Ρουτίνα προσπαθούμε να βρούμε
Και όταν την βρούμε, λες και αδιαφορούμε
Μας τρώει το σαράκι πριν ακόμα γεννηθουμε
Και αυτοκαταστρεφομαστε μπας και εξιλεωθουμε
Ανία βιβλία μια γνώστη μυρωδιά
Που έχει γίνει αδιάφορη και ο μήνας 9
Έχεις ανθρώπους που δεν έβλεπες και ποιος σου φταίει;
Με βλέμμα καθαρό και ζεστασιά που σε καίει
Υποσχεσου μου πως θα σαι δίπλα μου όταν πέσω
Για να έχω ακόμα κάτι καλό να καταστρέψω
Refrain
Η μοναξιά είναι τέχνη
Κάνεις δεν στην μαθαίνει
Φωνάζει στην αρχή αλλά γρήγορα σωπαίνει
Στην απελπισμένη της πόλης μεριά
Την ξέρουνε καλά, την χαιρετάνε συχνά
Η μοναξιά είναι τέχνη
Ποιος την μαθαίνει
Φωνάζει στην αρχή αλλά γρήγορα σωπαίνει
Στην απελπισμένη της πόλης μεριά
Την ξέρουνε καλά
Την χαιρετάνε συχνά
Couple2
Στην αυλόπόρτα του ξένου
Του παρεξηγημένου
Έχουνε τα όνειρα μας τα μάτια του προδωμενου
Αγαπήσαμε τις αλυσίδες μας με τον καιρό
Και αν θέλεις να σου τραγουδισω βάλε ουίσκι παλιο
Γυρνάμε σπίτια μας απ τις δουλειές τσαλακωμενοι
Να μαλωσουμε με κάποιον ή και με τον καθρέφτη
Στον κόσμο των Στράβων ψάχνουμε μια ευθεία
Εγνατία και χαραμίσμενης νιότης γωνία
Γκρίζα χρώματα, αιτήσεις για επιδωματα
Σεξ με ανασφάλειες και γυμνασμένα σώματα
Πάνω απ τα κεφάλια μας μονάχα ο ουρανός
Γύρω, γύρω μας μόνο χαρακώματα
Γυφτακια στα εξώφυλλα στίχων ματωμενων
Η μουσική είναι το οπιο των καταραμένων
Βολευόμαστε με ανθρώπους για να μην είμαστε μόνοι
Και αυτή είναι η συνήθεια που τελικά μας στοιχειώνει
Ένας δαίμονας από μικρό παιδί με κυνηγάει δεν με αφήνει να ανοιχτω, ζηλεύει και του την σπάει
Με γεμίζει αμφισβητήση και υποχωρω
Γιατί του χω αδυναμία του μπαγάσα και γω
Προσπαθώ να μην με παραμύθιασουν καθώς
Είμαι μόνος ενώ δεν είμαι μοναχικός
Και αν θες να το παραδεχθώ όταν γράφω δακριζω
Έχω ταχυπαλμιες και τα σιγοψυθιριζω
Τα λέω μια δυο τρεις συνηθίζω τα συναισθήματα
Και μετά τα τραγουδάω σαν συνθήματα
Μα αν με ρωτήσει ο γιος μου, τι κατάφερες ρε γερό
Θα κοιτάξω την μαμά του τι να πω δεν θα ξέρω
Μίλησα για φτώχεια έρωτες και χασίς
Και από το να μην με νιωθανε ας μην τα άκουγε κάνεις
Μίλησα για την μεσόγειο και για την ομορφιά της
Δεν πρόκειται ποτέ μου να ξεχάσω την ματιά της
Γοητευομαι από την ουτοπία του ονείρου
Μα η απέναντι ακόμα ουρλιάζει στα παιδιά της
Refrain
Η μοναξιά είναι τέχνη
Κάνεις δεν στην μαθαίνει
Φωνάζει στην αρχή αλλά γρήγορα σωπαίνει
Στην απελπισμένη της πόλης μεριά
Την ξέρουνε καλά, την χαιρετάνε συχνά
Η μοναξιά είναι τέχνη
Ποιος την μαθαίνει
Φωνάζει στην αρχή αλλά γρήγορα σωπαίνει
Στην απελπισμένη της πόλης μεριά
Την ξέρουνε καλά
Την χαιρετάνε συχνά
Ονειρεύομαι τα εύκολα μα όλο με ξυπνάνε
Γεμίσαμε ανάγκες πιο πολύ φυτευτες
Τόσο που δεν ξεχωρίζουμε τις πραγματικές
Ζούμε καλοκουρδισμενοι σαν ρολόγια ακριβά
Σε μια τσιλικη βιτρίνα απτην μέσα μεριά
Αναρωτιουνται οι φίλοι σου
Τους λες είμαι καλά
Σε βλέπουν μέρα μεσημέρι
Έξω από το ΚΕΘΕΑ
Δεν ανακατεύομαι τι κάνεις στην ζωή σου
Σήκωνε το κινητό τουλάχιστον στην αδερφή σου
Μία καλή Ρουτίνα προσπαθούμε να βρούμε
Και όταν την βρούμε, λες και αδιαφορούμε
Μας τρώει το σαράκι πριν ακόμα γεννηθουμε
Και αυτοκαταστρεφομαστε μπας και εξιλεωθουμε
Ανία βιβλία μια γνώστη μυρωδιά
Που έχει γίνει αδιάφορη και ο μήνας 9
Έχεις ανθρώπους που δεν έβλεπες και ποιος σου φταίει;
Με βλέμμα καθαρό και ζεστασιά που σε καίει
Υποσχεσου μου πως θα σαι δίπλα μου όταν πέσω
Για να έχω ακόμα κάτι καλό να καταστρέψω
Refrain
Η μοναξιά είναι τέχνη
Κάνεις δεν στην μαθαίνει
Φωνάζει στην αρχή αλλά γρήγορα σωπαίνει
Στην απελπισμένη της πόλης μεριά
Την ξέρουνε καλά, την χαιρετάνε συχνά
Η μοναξιά είναι τέχνη
Ποιος την μαθαίνει
Φωνάζει στην αρχή αλλά γρήγορα σωπαίνει
Στην απελπισμένη της πόλης μεριά
Την ξέρουνε καλά
Την χαιρετάνε συχνά
Couple2
Στην αυλόπόρτα του ξένου
Του παρεξηγημένου
Έχουνε τα όνειρα μας τα μάτια του προδωμενου
Αγαπήσαμε τις αλυσίδες μας με τον καιρό
Και αν θέλεις να σου τραγουδισω βάλε ουίσκι παλιο
Γυρνάμε σπίτια μας απ τις δουλειές τσαλακωμενοι
Να μαλωσουμε με κάποιον ή και με τον καθρέφτη
Στον κόσμο των Στράβων ψάχνουμε μια ευθεία
Εγνατία και χαραμίσμενης νιότης γωνία
Γκρίζα χρώματα, αιτήσεις για επιδωματα
Σεξ με ανασφάλειες και γυμνασμένα σώματα
Πάνω απ τα κεφάλια μας μονάχα ο ουρανός
Γύρω, γύρω μας μόνο χαρακώματα
Γυφτακια στα εξώφυλλα στίχων ματωμενων
Η μουσική είναι το οπιο των καταραμένων
Βολευόμαστε με ανθρώπους για να μην είμαστε μόνοι
Και αυτή είναι η συνήθεια που τελικά μας στοιχειώνει
Ένας δαίμονας από μικρό παιδί με κυνηγάει δεν με αφήνει να ανοιχτω, ζηλεύει και του την σπάει
Με γεμίζει αμφισβητήση και υποχωρω
Γιατί του χω αδυναμία του μπαγάσα και γω
Προσπαθώ να μην με παραμύθιασουν καθώς
Είμαι μόνος ενώ δεν είμαι μοναχικός
Και αν θες να το παραδεχθώ όταν γράφω δακριζω
Έχω ταχυπαλμιες και τα σιγοψυθιριζω
Τα λέω μια δυο τρεις συνηθίζω τα συναισθήματα
Και μετά τα τραγουδάω σαν συνθήματα
Μα αν με ρωτήσει ο γιος μου, τι κατάφερες ρε γερό
Θα κοιτάξω την μαμά του τι να πω δεν θα ξέρω
Μίλησα για φτώχεια έρωτες και χασίς
Και από το να μην με νιωθανε ας μην τα άκουγε κάνεις
Μίλησα για την μεσόγειο και για την ομορφιά της
Δεν πρόκειται ποτέ μου να ξεχάσω την ματιά της
Γοητευομαι από την ουτοπία του ονείρου
Μα η απέναντι ακόμα ουρλιάζει στα παιδιά της
Refrain
Η μοναξιά είναι τέχνη
Κάνεις δεν στην μαθαίνει
Φωνάζει στην αρχή αλλά γρήγορα σωπαίνει
Στην απελπισμένη της πόλης μεριά
Την ξέρουνε καλά, την χαιρετάνε συχνά
Η μοναξιά είναι τέχνη
Ποιος την μαθαίνει
Φωνάζει στην αρχή αλλά γρήγορα σωπαίνει
Στην απελπισμένη της πόλης μεριά
Την ξέρουνε καλά
Την χαιρετάνε συχνά
