CORRECT LYRICS
Lyrics : Οι Σκέψεις είναι Μορφές (Oi Skepseis Einai Morfes)
Οι σκέψεις είναι μορφές, ελεύθερες θεές
Σε πόλεις με δαίμονες, παλεύουν για να ξεφύγουν
Οι σκέψεις είναι μορφές, ελεύθερες θεές
Σε πόλεις με δαίμονες, παλεύουν για να ξεφύγουν
Είμαστε βραχνοί
Γιατί κάθε μέρα φωνάζουνε οι ψυχές μας για ζωή
Είναι η [;] μες στη διαταραχή
Πάντα κάτι θα εκκρεμεί, τρύπια εποχή
Που γεμίζει με την απάθεια και την αποχή
Πολλές φορές νοιώθω σφιγμένος, θέλω να έρθω πιο κοντά σου, μα δε βρίσκω τον τρόπο, είμαι μπλεγμένος σε-
Ηλίθια συμπλέγματα, στέκομαι μουγγός
Αν διάβαζες τα μάτια μου, τότε θα 'μουν ελεύθερος
Στ' αστικά χαλάσματα τα χάσματα μεγαλώνουν την επικοινωνία
Πλέον την πληρώνουν τ' αυτιά μας, ματώνουν απ' την παραμόρφωση
Μα παρ' όλ' αυτά δεν ιδρώνουν, γιατί προσπαθούμε να ενδιαφερθούμε
Πρέπει απλά να κοντοσταθούμε
Ν' ακούσουμε, να δούμε
Να συμπονέσουμε κι όχι να λυπηθούμε
Στον τίμιο αγώνα σου να συμπαρασταθούμε
Τα ενωμένα όνειρα δεν μπορούνε να νικηθούνε
Ναι!
Ποτέ δεν ήτανε κατήφορος, αλήθεια
Τα κάναμε όλα δύσκολα κι η καθημερινότητα συνήθεια
Που όσο πάει μας σκοτώνει, ό,τι είμαστε είναι στον άνεμο σκόνη όλοι μόνοι, όλοι αιώνιοι προσπαθώντας με τρόπους να γίνουν, τηλεμηνύματα που με ύπουλο τρόπο τις μάζες κατευθύνουν
Βρικόλακες που ανθρώπων αίμα πίνουν
Όσοι τείνουν να κοιμηθούν θα αποτύχουν, άκου που σου λέω
Ψάχ' το για λίγο κι ίσως να δεις με άλλο μάτι αυτό που λέν' τυχαίο, είναι το πώς το κοιτάς, τον έλεγχο νομίζεις πως κρατάς, δεν πατάς τυφλοσούρτη το πας, δεν κοιτάς
Άραξε λίγο, σου το 'χα πει δυο λεπτά πριν να φύγω μα δε μ' άκουσες
Τίποτα απ' όλα αυτά δεν ήταν αστείο, άλλαξες
Για 'μάς εδώ τα όνειρα είναι τσάμπα, τίποτα δε μας ανήκει και τα πάντα
Άνθρωποι τρών' ανθρώπους για τα φράγκα
Όλοι στης ευκαιρίας την καβάτζα
Κι ο Σατανάς σουλατσάρει με ράσα
Μας έκλεψαν την πρώτη μας ανάσα και κοιμόμαστε υπό το φως της ημέρας, υπνοβατούμε
Γεννημένοι να καταστραφούμε
Έχουμε πιο πολλά απ' όσα χρειαζόμαστε μα πάλι δεν αρκούνε
Ζήσε ταπεινά, ζήσε τίμια
Θα φύγουμε απ' αυτήν τη Γη μια μέρα, μια μέρα θα ξαναρθούμε
Οι σκέψεις είναι μορφές, ελεύθερες θεές
Σε πόλεις με δαίμονες, παλεύουν για να ξεφύγουν
Οι σκέψεις είναι μορφές, ελεύθερες θεές
Σε πόλεις με δαίμονες, παλεύουν για να ξεφύγουν
Ο μόνος τρόπος για να δεις την αλήθεια είναι να το θέλεις
Τι κι αν πονάει, τουλάχιστον έτσι να διορθώνεσαι στον χρόνο, φίλε, μαθαίνεις
Για ό,τι αγαπάς να πεθαίνεις
Γεννήθηκες τα κύματα από μικρός να παλεύεις
Τα όμορφα είναι μπροστά σου, μα να τα δεις αποφεύγεις
Κι είναι λάθος, βλέπεις το δέντρο και χάνεις το δάσος
Έχεις την ευκαιρία να νοιώσεις, κι όμως η καρδία σου είναι πάγος
Ό,τι είναι να φέρει η ζωή θα το φέρει
Αυτός ο κόσμος δε ζει, μα πεθαίνει
Μη γελιέσαι, το κράτος δολοφονεί
Μοιράζει πρέζα στους δρόμους κι εκτελεί
Ό,τι δε βλέπει το μάτι μένει για πάντα ανεξίτηλο στην ψυχή
Στην τελική κάνω κάτι, κι ας είν' απλά μουσική
Γύρισα πλάτη σ' όποιον άφησε ο σεβασμός να χαθεί
Ήτανε πράγματα που έπαψα να τους δίνω αξία
Όπως η αγάπη, τυφλός με μίσος κι οργή
Όλοι μας υπήρξαμε προδωμένοι από κάποιον άνθρωπο κάποια στιγμή
Είδα τον θάνατο γύρω μου ό,τι αγάπησα να εκτελεί
Ένας λόγος παραπάνω για όταν γράφω κομμάτια όπως εκείνο που ονόμασα «Εγώ κι Εσύ»
Αλήθεια, πόσοι ήτανε δίπλα σου στα δύσκολα και πόσοι σου γύρισαν την πλάτη πες μου, ρε 'σύ
Μάθε να συγχωρείς, είναι ανθρώπινο
Κι αν έκανες σφάλματα, μη λυπάσαι, το παρελθόν δεν αλλάζει
Μονάχα σε προετοιμάζει για ό,τι έπειτα ακολουθεί
Είναι συναίσθημα παράξενο και ξένο, μια δύναμη που με κρατάει δεμένο σε ένα κοιμισμένο αυλώνα, σωπαίνω
Κι αν με δεις να 'χω το στόμα μου ραμμένο είναι που 'χω κουραστεί να επεμβαίνω
Προσπερνώ τις στάσεις και δεν κατεβαίνω
Άσε να με πάει το τραίνο όπου θέλει
Κάθε τι σχεδιασμένο με κολλάει και μόνο πίσω με πηγαίνει
Φταίει ο νοτιάς που μας γδέρνει
Στην κορυφή του βουνού χρόνια δεμένοι
Απ' τους σκοτεινούς θεούς τιμωρημένοι
Αφού δείχνουμε τον δρόμο οποίος το 'χει να παλέψει τον διαβαίνει
Οποίος έχει αυτιά ανοιχτά και βλέμμα που δεν κατεβαίνει ας πάει πάσο
Όταν τα ματιά σας κοιτάζω μοιάζουν γυάλινα και θέλω να τα σπάσω
Είναι κρίμα, που κρύφτηκε η αλήθεια
Και η φλόγα τις καρδιάς έσπασε σε χίλια κομμάτια από το κύμα, εδώ σεισμός
Όταν γίνονται εκρήξεις στην ψυχή βρίσκω συντρίμμια
Και αν βγω ζωντανός και αποφύγω το μνήμα θα 'ναι θαύμα
Το κάθε τραύμα μαύρη μελωδία πίσω απ' του παραδείσου το φράγμα
Ένα ποτήρι που μ' ανέβαζε τα βράδια
Αφήνοντας πικρά τα κατακάθια, πάνω στο δέρμα σημάδια
Αγκάθινα χάδια, ψεύτικα φωτά και άνθρωποι αληθινοί στα σκοτάδια
Κι αν τους συναντάς πιο σπάνια από τα μαργαριτάρια
Άραξε, νοιώσε και αγάπα, μέσα απ' τις ψυχές μας βγαίνουν τα λιοντάρια
Οι σκέψεις είναι μορφές, ελεύθερες θεές
Σε πόλεις με δαίμονες, παλεύουν για να ξεφύγουν
Οι σκέψεις είναι μορφές, ελεύθερες θεές
Σε πόλεις με δαίμονες, παλεύουν για να ξεφύγουν
Παλεύουμε από το εγώ μας να ξεφύγουμε
Υψώνουμε τοίχους τα συναισθήματα να κρύβουμε
Μα όσο σαν νήμα την σκέψη μας ξετυλίγουμε
Πάνω σε τοίχους πέφτουμε, κάτω καταλήγουμε
Σαν φίδι, τυλίγει, τη ζωή μας ο πόνος, το 'νοιωσες ήδη
Η τύχη χαμογελά μετά προδίδει κι είναι μείον
Να λατρεύεις, ό,τι λάμπει, δεν είναι χρυσός
Μα ψέμα 24 καρατίων, μην τα μπερδεύεις!
Δε φοβάμαι να πεθάνω, το μόνο που φοβάμαι
Είναι να ζήσω σ' ένα κόσμο δίχως όνειρα να κάνω!
Γκρίζο, γνωρίζω το παρών
Για αυτό φοβάμαι όταν το μέλλον αντικρίζω, μα ελπίζω!
Θα βγούμε από το σκότος στο φως
Όταν στο φως είναι το βλέμμα και το σώμα ναός!
Κι όταν στο πνεύμα βρει η αγάπη ψυχές
Οι σκέψεις μας θεές, θα 'χουν φύγει από τους δαίμονες!
Χύμα περπάτημα και όψη
Μαγευτικό το κλίμα που δε νοιάζει εγωισμούς, ποιος το τρόποαιο θα σηκώσει
Ψηλά πάν' απ' το πλέγμα, επέλεξα τρόπο ζωής πριν προλάβουν για 'μένα
Αγάπη, όλα υπέροχα
Στην αποθήκη έχει ακόμα χώρο για συναισθήματα έντονα
Φουλάρεις, ολόκληρη ζωή γραμμένη
Θυμάμαι ποιος είμαι, δε μ' αλλάζεις
Την κάνεις
Χρόνο σου χάνεις
Σου 'πα ρισκάρεις, σου είπα ρισκάρεις
Ναι
Αφιερωμένο κατά βάση σ' όποιον έχει κρατήσει στάση
Τα όρια δεν έχει ξεπεράσει
Χρόνια πέρασαν
Κάποιοι μείναν πίσω, συνήθως όσοι προέτρεξαν
Κι άλλοι φύγαν μπροστά, είναι συνήθως όποιοι τα έγραψαν
Σ' εικόνα δε σκαλώνει
Μυαλό είναι καθαρό, ούτε σκόνη
Παραλία, χαζεύω απ' το μπαλκόνι, μαζί σου ακόμη
Μη ρωτάς πολλά για λόγο, ξέρω, μας ενώνει
Κάθε βράδυ, κάθε πρωινό που εδώ δεν ξημερώνει
Είμαστ' ένα, κι αυτό απαιτεί δυναμισμό στο βλέμμα
Από 'σένα, κι από 'μένα
Κύκλος είναι, πάντα υπάρχει αρχή όταν έχεις φτάσει τέρμα
Υπολόγισα στο σήμερα, μ' ακόμα δεν ξημέρωσε
Δύναμη πήρα από κοπέλα που με δυο στίχους μου το κορμί της πάνω λέρωσε
Οι σκέψεις είν' αρχή των πάντων
Κι αν μορφές τις δεις σημαίνει πως επέστρεψαν στη Γη απ' το σύμπαν
Πολλά με βρήκαν, μα όχι τόσα ώστε να δω τη ζυγαριά να γέρνει προς το εξήντα
Πενήντα-πενήντα
Χαρά-λύπη, αιώνια μάχη
Κι είδα να μη νικά ο πιο δυνατός
Είπα να φερθώ πισώπλατα και πήρα της χαράς το μέρος
Μα όσο κι αν χτύπαγα, τίποτα, γέμιζα μόνο μένος
Πήρε μέρες, μήνες, χρόνια να βγω στο τερέν δεμένος
Μα οι δαίμονές μου για κοινό φώναζαν χωρίς έλεος
Ώσπου πέφτω κάτω αβέβαιος
Νοιώθωντας θνητός, κι όχι απέθαντος
Έντρομος, καταλαβαίνω πως...
Οι σκέψεις είναι μορφές, ελεύθερες θεές
Σε πόλεις με δαίμονες, παλεύουν για να ξεφύγουν
Οι σκέψεις είναι μορφές, ελεύθερες θεές
Σε πόλεις με δαίμονες, παλεύουν για να ξεφύγουν
Σε πόλεις με δαίμονες, παλεύουν για να ξεφύγουν
Οι σκέψεις είναι μορφές, ελεύθερες θεές
Σε πόλεις με δαίμονες, παλεύουν για να ξεφύγουν
Είμαστε βραχνοί
Γιατί κάθε μέρα φωνάζουνε οι ψυχές μας για ζωή
Είναι η [;] μες στη διαταραχή
Πάντα κάτι θα εκκρεμεί, τρύπια εποχή
Που γεμίζει με την απάθεια και την αποχή
Πολλές φορές νοιώθω σφιγμένος, θέλω να έρθω πιο κοντά σου, μα δε βρίσκω τον τρόπο, είμαι μπλεγμένος σε-
Ηλίθια συμπλέγματα, στέκομαι μουγγός
Αν διάβαζες τα μάτια μου, τότε θα 'μουν ελεύθερος
Στ' αστικά χαλάσματα τα χάσματα μεγαλώνουν την επικοινωνία
Πλέον την πληρώνουν τ' αυτιά μας, ματώνουν απ' την παραμόρφωση
Μα παρ' όλ' αυτά δεν ιδρώνουν, γιατί προσπαθούμε να ενδιαφερθούμε
Πρέπει απλά να κοντοσταθούμε
Ν' ακούσουμε, να δούμε
Να συμπονέσουμε κι όχι να λυπηθούμε
Στον τίμιο αγώνα σου να συμπαρασταθούμε
Τα ενωμένα όνειρα δεν μπορούνε να νικηθούνε
Ναι!
Ποτέ δεν ήτανε κατήφορος, αλήθεια
Τα κάναμε όλα δύσκολα κι η καθημερινότητα συνήθεια
Που όσο πάει μας σκοτώνει, ό,τι είμαστε είναι στον άνεμο σκόνη όλοι μόνοι, όλοι αιώνιοι προσπαθώντας με τρόπους να γίνουν, τηλεμηνύματα που με ύπουλο τρόπο τις μάζες κατευθύνουν
Βρικόλακες που ανθρώπων αίμα πίνουν
Όσοι τείνουν να κοιμηθούν θα αποτύχουν, άκου που σου λέω
Ψάχ' το για λίγο κι ίσως να δεις με άλλο μάτι αυτό που λέν' τυχαίο, είναι το πώς το κοιτάς, τον έλεγχο νομίζεις πως κρατάς, δεν πατάς τυφλοσούρτη το πας, δεν κοιτάς
Άραξε λίγο, σου το 'χα πει δυο λεπτά πριν να φύγω μα δε μ' άκουσες
Τίποτα απ' όλα αυτά δεν ήταν αστείο, άλλαξες
Για 'μάς εδώ τα όνειρα είναι τσάμπα, τίποτα δε μας ανήκει και τα πάντα
Άνθρωποι τρών' ανθρώπους για τα φράγκα
Όλοι στης ευκαιρίας την καβάτζα
Κι ο Σατανάς σουλατσάρει με ράσα
Μας έκλεψαν την πρώτη μας ανάσα και κοιμόμαστε υπό το φως της ημέρας, υπνοβατούμε
Γεννημένοι να καταστραφούμε
Έχουμε πιο πολλά απ' όσα χρειαζόμαστε μα πάλι δεν αρκούνε
Ζήσε ταπεινά, ζήσε τίμια
Θα φύγουμε απ' αυτήν τη Γη μια μέρα, μια μέρα θα ξαναρθούμε
Οι σκέψεις είναι μορφές, ελεύθερες θεές
Σε πόλεις με δαίμονες, παλεύουν για να ξεφύγουν
Οι σκέψεις είναι μορφές, ελεύθερες θεές
Σε πόλεις με δαίμονες, παλεύουν για να ξεφύγουν
Ο μόνος τρόπος για να δεις την αλήθεια είναι να το θέλεις
Τι κι αν πονάει, τουλάχιστον έτσι να διορθώνεσαι στον χρόνο, φίλε, μαθαίνεις
Για ό,τι αγαπάς να πεθαίνεις
Γεννήθηκες τα κύματα από μικρός να παλεύεις
Τα όμορφα είναι μπροστά σου, μα να τα δεις αποφεύγεις
Κι είναι λάθος, βλέπεις το δέντρο και χάνεις το δάσος
Έχεις την ευκαιρία να νοιώσεις, κι όμως η καρδία σου είναι πάγος
Ό,τι είναι να φέρει η ζωή θα το φέρει
Αυτός ο κόσμος δε ζει, μα πεθαίνει
Μη γελιέσαι, το κράτος δολοφονεί
Μοιράζει πρέζα στους δρόμους κι εκτελεί
Ό,τι δε βλέπει το μάτι μένει για πάντα ανεξίτηλο στην ψυχή
Στην τελική κάνω κάτι, κι ας είν' απλά μουσική
Γύρισα πλάτη σ' όποιον άφησε ο σεβασμός να χαθεί
Ήτανε πράγματα που έπαψα να τους δίνω αξία
Όπως η αγάπη, τυφλός με μίσος κι οργή
Όλοι μας υπήρξαμε προδωμένοι από κάποιον άνθρωπο κάποια στιγμή
Είδα τον θάνατο γύρω μου ό,τι αγάπησα να εκτελεί
Ένας λόγος παραπάνω για όταν γράφω κομμάτια όπως εκείνο που ονόμασα «Εγώ κι Εσύ»
Αλήθεια, πόσοι ήτανε δίπλα σου στα δύσκολα και πόσοι σου γύρισαν την πλάτη πες μου, ρε 'σύ
Μάθε να συγχωρείς, είναι ανθρώπινο
Κι αν έκανες σφάλματα, μη λυπάσαι, το παρελθόν δεν αλλάζει
Μονάχα σε προετοιμάζει για ό,τι έπειτα ακολουθεί
Είναι συναίσθημα παράξενο και ξένο, μια δύναμη που με κρατάει δεμένο σε ένα κοιμισμένο αυλώνα, σωπαίνω
Κι αν με δεις να 'χω το στόμα μου ραμμένο είναι που 'χω κουραστεί να επεμβαίνω
Προσπερνώ τις στάσεις και δεν κατεβαίνω
Άσε να με πάει το τραίνο όπου θέλει
Κάθε τι σχεδιασμένο με κολλάει και μόνο πίσω με πηγαίνει
Φταίει ο νοτιάς που μας γδέρνει
Στην κορυφή του βουνού χρόνια δεμένοι
Απ' τους σκοτεινούς θεούς τιμωρημένοι
Αφού δείχνουμε τον δρόμο οποίος το 'χει να παλέψει τον διαβαίνει
Οποίος έχει αυτιά ανοιχτά και βλέμμα που δεν κατεβαίνει ας πάει πάσο
Όταν τα ματιά σας κοιτάζω μοιάζουν γυάλινα και θέλω να τα σπάσω
Είναι κρίμα, που κρύφτηκε η αλήθεια
Και η φλόγα τις καρδιάς έσπασε σε χίλια κομμάτια από το κύμα, εδώ σεισμός
Όταν γίνονται εκρήξεις στην ψυχή βρίσκω συντρίμμια
Και αν βγω ζωντανός και αποφύγω το μνήμα θα 'ναι θαύμα
Το κάθε τραύμα μαύρη μελωδία πίσω απ' του παραδείσου το φράγμα
Ένα ποτήρι που μ' ανέβαζε τα βράδια
Αφήνοντας πικρά τα κατακάθια, πάνω στο δέρμα σημάδια
Αγκάθινα χάδια, ψεύτικα φωτά και άνθρωποι αληθινοί στα σκοτάδια
Κι αν τους συναντάς πιο σπάνια από τα μαργαριτάρια
Άραξε, νοιώσε και αγάπα, μέσα απ' τις ψυχές μας βγαίνουν τα λιοντάρια
Οι σκέψεις είναι μορφές, ελεύθερες θεές
Σε πόλεις με δαίμονες, παλεύουν για να ξεφύγουν
Οι σκέψεις είναι μορφές, ελεύθερες θεές
Σε πόλεις με δαίμονες, παλεύουν για να ξεφύγουν
Παλεύουμε από το εγώ μας να ξεφύγουμε
Υψώνουμε τοίχους τα συναισθήματα να κρύβουμε
Μα όσο σαν νήμα την σκέψη μας ξετυλίγουμε
Πάνω σε τοίχους πέφτουμε, κάτω καταλήγουμε
Σαν φίδι, τυλίγει, τη ζωή μας ο πόνος, το 'νοιωσες ήδη
Η τύχη χαμογελά μετά προδίδει κι είναι μείον
Να λατρεύεις, ό,τι λάμπει, δεν είναι χρυσός
Μα ψέμα 24 καρατίων, μην τα μπερδεύεις!
Δε φοβάμαι να πεθάνω, το μόνο που φοβάμαι
Είναι να ζήσω σ' ένα κόσμο δίχως όνειρα να κάνω!
Γκρίζο, γνωρίζω το παρών
Για αυτό φοβάμαι όταν το μέλλον αντικρίζω, μα ελπίζω!
Θα βγούμε από το σκότος στο φως
Όταν στο φως είναι το βλέμμα και το σώμα ναός!
Κι όταν στο πνεύμα βρει η αγάπη ψυχές
Οι σκέψεις μας θεές, θα 'χουν φύγει από τους δαίμονες!
Χύμα περπάτημα και όψη
Μαγευτικό το κλίμα που δε νοιάζει εγωισμούς, ποιος το τρόποαιο θα σηκώσει
Ψηλά πάν' απ' το πλέγμα, επέλεξα τρόπο ζωής πριν προλάβουν για 'μένα
Αγάπη, όλα υπέροχα
Στην αποθήκη έχει ακόμα χώρο για συναισθήματα έντονα
Φουλάρεις, ολόκληρη ζωή γραμμένη
Θυμάμαι ποιος είμαι, δε μ' αλλάζεις
Την κάνεις
Χρόνο σου χάνεις
Σου 'πα ρισκάρεις, σου είπα ρισκάρεις
Ναι
Αφιερωμένο κατά βάση σ' όποιον έχει κρατήσει στάση
Τα όρια δεν έχει ξεπεράσει
Χρόνια πέρασαν
Κάποιοι μείναν πίσω, συνήθως όσοι προέτρεξαν
Κι άλλοι φύγαν μπροστά, είναι συνήθως όποιοι τα έγραψαν
Σ' εικόνα δε σκαλώνει
Μυαλό είναι καθαρό, ούτε σκόνη
Παραλία, χαζεύω απ' το μπαλκόνι, μαζί σου ακόμη
Μη ρωτάς πολλά για λόγο, ξέρω, μας ενώνει
Κάθε βράδυ, κάθε πρωινό που εδώ δεν ξημερώνει
Είμαστ' ένα, κι αυτό απαιτεί δυναμισμό στο βλέμμα
Από 'σένα, κι από 'μένα
Κύκλος είναι, πάντα υπάρχει αρχή όταν έχεις φτάσει τέρμα
Υπολόγισα στο σήμερα, μ' ακόμα δεν ξημέρωσε
Δύναμη πήρα από κοπέλα που με δυο στίχους μου το κορμί της πάνω λέρωσε
Οι σκέψεις είν' αρχή των πάντων
Κι αν μορφές τις δεις σημαίνει πως επέστρεψαν στη Γη απ' το σύμπαν
Πολλά με βρήκαν, μα όχι τόσα ώστε να δω τη ζυγαριά να γέρνει προς το εξήντα
Πενήντα-πενήντα
Χαρά-λύπη, αιώνια μάχη
Κι είδα να μη νικά ο πιο δυνατός
Είπα να φερθώ πισώπλατα και πήρα της χαράς το μέρος
Μα όσο κι αν χτύπαγα, τίποτα, γέμιζα μόνο μένος
Πήρε μέρες, μήνες, χρόνια να βγω στο τερέν δεμένος
Μα οι δαίμονές μου για κοινό φώναζαν χωρίς έλεος
Ώσπου πέφτω κάτω αβέβαιος
Νοιώθωντας θνητός, κι όχι απέθαντος
Έντρομος, καταλαβαίνω πως...
Οι σκέψεις είναι μορφές, ελεύθερες θεές
Σε πόλεις με δαίμονες, παλεύουν για να ξεφύγουν
Οι σκέψεις είναι μορφές, ελεύθερες θεές
Σε πόλεις με δαίμονες, παλεύουν για να ξεφύγουν
